Don't worry...

Don't worry.. (a)bout a thing... 'caus every little thing ... gonna be all right . 'Three little birds' van Bob Marley. Dit liedje staat voor Laos. Ten voeten uit.

Tijd voor een tussenbalans. We zijn nu circa tweeënhalve maand onderweg in Azië. Waar in NL de dagelijkse gang van zaken in versnelling 4 of misschien wel 5 gaat, geldt voor Azië (en zeker Laos) 2 maximaal 3. Verklaarbaar? Jazeker. 

Natuurlijk het weer: gemiddeld een graad of 34. Je 'gaat' vanzelf langzamer. Bij deze temperaturen past een slakkentempo. Locals houden daarbij van een langdurige middagdut. 

Daarnaast is het gebruikte materieel over het algemeen 'iets' ouder en meer versleten. We zitten nu (11-11) bijvoorbeeld in een bus voor een reis van 6 uur naar de 'sleepy capital' Vientiane. De af te leggen afstand: 168 km. De chauffeur heeft onbewust gekozen voor slicks: compleet afgesleten profielloze banden. Lekker de bergen in! 'Don't worry (a)bout a thing'.

Vanuit onze zitplaats hebben we uitzicht op de elektrische (!) deur. Deze hangt nog 
'net' aan de bus vast. Door een circa 10 cm grote kier waait een lekker fris windje en tevens biedt het gat mij de uitgesproken mogelijkheid de dagelijkse gang van zaken in de Lao PDR (People's Democratic Republic) te aanschouwen zonder door het raam te hoeven kijken. Zeg maar gratis sightseeing. Ook deze bus heeft zijn beste tijd gehad. Gelukkig staat er in grote gele letters VIP op de voorruit geschreven... Victims In Progress? Overigens hoorden we van ingezetenen dat Lao PDR officieel ergens anders voor staat: Lao People's Don't Rush. 'Don't worry (a)bout a thing'.

Timemanagement. Zojuist is de bus vol gepropt met mensen. Vervolgens rijdt de chauffeur vijfentwintig  (25!) meter om te gaan tanken. Na 5 km stopt de chauffeur wederom om flesjes water uit gaan delen. Dat zou toch anders moeten kunnen. (H)eerlijk, je hebt er geen vat op. Je past jezelf maar aan en gaat maar mee in de 'lome flow'.

Als je in een restaurantje iets besteld is de gemiddelde wachttijd een uur. Alla, een fruitshake dan wel een Nescafétje wordt binnen een half uur geproduceerd mits  de grondstoffen niet 5 km verderop gehaald dienen te worden EN er heet water voorradig is OF de lokale Nuon er weer eens de brui aan heeft gegeven en er dus geen elektriciteit voor handen is. 

Na een 'zeer succesvolle' kajaktrip waarbij wij maar liefst tot 5 keer toe zonken, (ondanks dat bij ons de afgelopen tijd de kilo's eraf zijn afgevlogen) besloten wij toch weer te water te gaan. En wel voor een enigszins spectaculaire boottocht vanuit Nong Khiaw naar Luang Prabang. Elf passagiers met 11 rugzakken. Echt een krot van een boot op de Mekong rivier inclusief heftige stroomversnellingen. Maar ervaring leert: 'keine Panik auf der Titanic'! Laotiaanse wonders bestaan! Dat dit bouwpakket de reis heeft overleefd is gewoonweg ongelooflijk. Het predikaat brandhout zou deze wankele constructie nog niet eens mogen dragen. Het vaartuig was dermate flexibel dat de schipper eerder de bocht om was dan de rest van het 5 meter lange vlot. Over het ernstig piepen en kraken tijdens menig stroomversnelling nog niet te spreken. Menig deelnemer van een rafttrip zou jaloers op ons zijn! Veni, vedi, vici of toch Carpe Diem? 

Last but not least nog een stukje indrukwekkende historie. In Laos zijn tijdens de Indochina oorlog (de 'vergeten' oorlog eind 60er begin 70er jaren vorige eeuw) door de VS meer bommen gegooid dan in geheel Europa gedurende de tweede WO. Indrukwekkend. Alleen al om het feit dat mensen nog dagelijks geconfronteerd worden met explosieven die destijds niet zijn ontploft. Vanwege de hoge metaalprijs denkt de locale bevolking deze gevaarlijke projectielen als oud ijzer te kunnen verkopen. Vaak gaat zo'n bom alsnog af met alle gevolgen van dien (losgerukte ledematen e.d.).  Zo hebben we vandaag het COPE center in Vientiane bezocht. Een rehabilitatie kliniek voor slachtoffers van deze UXO's (unexploded ordnances). Ook de bijbehorende tentoonstelling was indrukwekkend!