Bos, bergen, bochten en 'thumbs up'

We zijn in ongerept en rustig Laos. Weinig verkeer, creativiteit gewenst. Liften dus. Thumbs up. Behoorlijk risicoloos aangezien de gemiddelde inwoner qua afmeting ongeveer de helft van mijn formaat is. Twee van deze 'avonturen' verlopen probleemloos.

Na het liften 'mochten' we vandaag (30 october) weer eens een bus nemen! Het werd uiteindelijk een minibusje want maar 5 andere locals uit Sam Neua hadden dezelfde reisplannen, namelijk eindbestemming Vieng Thong. Door een zeer groen, bosrijk en heuvelachtig 'parcours'. Na precies twintig minuten in slakkengang met dit 9 persoons busje wordt de champagne ontkurkt voor dit 6 uur durende volksfeest. Ingrediënten zijn een bar slechte bochtige weg (predikaat hobbelig en ongeasfalteerd), een zieke Laotiaanse medepassagiere en uitermate goed functionerende luidsprekers. 

Achter ons zit dus een meisje met hevige wagenziekte. Zojuist is haar eerste doggybag oraal volledig afgevuld en vervolgens heeft ze deze overhandigd aan mijn buurman die deze met een sierlijke worp uit het raam tussen de bananenbomen dropt. Het meisje vraagt wederom om papieren bijstand. Onder het motto 'leuker kunnen we het niet maken wel makkelijker...' gaan we driftig op zoek naar een lege zak. Beet! In het zijvak van de deur naast Hanneke denken we een lege zak gevonden te hebben. Denken we...  Helaas was een eerdere passagier ons voor en heeft hij zijn volledige maagbagage 'vergeten'. Maar de daadkracht van onze buurman helpt ons! Hij werpt haar een lege zak toe. Just in time. Jawel, we noteren een strakke tijd; precies 13 minuten later, om 8:33 uur heeft de doggybag dame ook haar tweede zakje gevuld. Aangezien het een transparante plastic zak betreft mag het hele busgezelschap het uiteindelijke resultaat aanschouwen. Tijdens het afvullen ritselt haar zakje overigens hevig. Een teken voor onze buurman dat hij haar 'nog even haar gang' kan laten gaan en dat hij zich op 'buiten' kan concentreren om een goede 'drop' plek te vinden. Ook zakje nummer drie wordt probleemloos gevuld. Oftewel alles verloopt soepeltjes en gesmeerd. Gelukkig valt het arme mens hierna in een diepe slaap. 
Deze behulpzame buurman vindt het echter nodig om iedere 10 minuten al hevig gorgelend een vluim te produceren en deze met veel vocaal geweld uit het raampje van het busje te droppen. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: "dit is Azië".

Onze chauffeur draait, om de feeststemming te vergroten, de volumeknop van de CD speler nog maar eens wat verder open en we genieten 'intens' van een loeiharde mix van een jankende Laotiaanse Kane en de zwoele Aziatische tonen van de locale Modern Talking. Apart, het gaat i.i.g. door merg en been. Dat de cd telkens overslaat deert de chauffeur niet. Ons dan maar ook niet. 

Een zwart hangbuikzwijntje wordt door de chauffeur op een haar na gemist. Tijdens  een korte sanitaire stop krijg ik onverwacht gezelschap. Een ietwat oudere medepassagiere gaat gehurkt naast me in het 'veld' zitten om haar kleine boodschap te doen. Tot een 'plee' conversatie komt het (helaas) niet. Intussen sluit ook onze buurman zich aan bij de club van wagenzieken en ledigt zijn maaginhoud in een kabbelend beekje. In de dorpjes die we passeren hangen de vers gevilde eekhoorntjes, ratten en vogels als een uithangbord bij iedere paalwoning.

Rond de middag komen we eerder dan gepland in het zonnige Vieng Thong aan. Mooi en rustig hier! Wel lekker na deze intensieve en aparte busrit. We zijn de enige toeristen en worden met name door de jeugd (die op te kleine fietsjes op weg zijn naar school) vriendelijk begroet: "Sabaidee!". Op donderdag maken wij een mooie wandeling door het Nam Et/Phou Louey National Park op zoek naar tijgers en een waterval! Het laat zich wel raden wie of wat we gevonden hebben...

Op 1 november reizen we door naar Nong Khiaw. Wederom met bus en wederom staat 6 uur voor de reis gepland. Dit keer staat het gangpad vol met balen rijst in deze speciale Lassie vehicle. Geen probleem, ik leg mijn benen wel even in mijn nek aangezien de ruimte zeer beperkt is. Onze bagage gaat voor de afwisseling het dak op. 
We hebben weinig vertrouwen (meer) in de rij kwaliteiten van de gemiddelde Laotiaan maar onze chauffeur rijdt daarentegen verbazingwekkend goed. Hanneke ziet hem wel af en toe door zijn ogen wrijven.  Wat wil je met beperkte stuurkracht: 1 chauffeur voor een rit van totaal 14 uur. Eerlijk is eerlijk: we zijn uiteindelijk wel in een exotisch paradijsje beland. Een comfortabele bungalow bestaande uit een paar bamboomatten mét een geweldig uitzicht op Nam Ou rivier.

Bij onze Australische buurvrouw zien wij zojuist een groene lange slang haar bungalow in kruipen. Dit is voor Hanneke vandaag de tweede ontmoeting met een dergelijk reptiel want ook tijdens één van haar e-reader leespartijen langs de waterkant kreeg ze vandaag ook al onverwacht gezelschap. Rillingen en schrik. Dit plaatst comfortabel in een toch iets ander perspectief. Ik bescherm je wel, schat! Sssss...