De firma "ziek, zwak en misselijk" BV

Allereerst een aantal positieve dingen: de klapper van de afgelopen maand(en). Nadat de Common Linnits verschillende hitparades zijn ingestormd hebben wijzelf in rap tempo de achtervolging ingezet:

-Hanneke's rocknummer 'Slim fit' doet het goed: van 60 met stip naar 55;

-Ondergetekende met het romantische 'No more obesitas' op gepaste afstand van 108 naar 93.

We hebben het weliswaar over kilo's lichaamsgewicht. Maar toch. Het gewicht werd 'opgenomen' in Kampala International Hospital. Niks ernstigs, ons ziekenhuisbezoek, maar daarover later meer! De kilo's zijn eraf gevlogen en met trots kan ik jullie mededelen dat ik per direct ongeschikt ben bevonden voor de functie van 'gepekelde parmaham'. Voor de job 'licht gezouten paardenrookvlees' ben ik nog wel in de race nadat we meer dan ééntiende van ons lichaamsgewicht hebben ingeboet! Ik zie de klok en klepel weer hangen....

Daarnaast hebben we te maken gehad met een kleine opstand. We hebben namelijk weer koers gezet in westelijke richting: Afrika (Uganda). Helaas kozen onze volgers voor een Oostelijke bondgenoot wat resulteerde dat onze backpacks een dagje langer op het vliegveld in Doha hebben vertoefd. Na stemming werd unaniem (2 voor en 0 tegen) besloten om zich toch bij ons in het Westen te voegen zodat we onze rugzakken, met een dagje vertraging, een hartelijk welkom hebben gegeven op het internationale vliegveld van Entebbe! Voor zover de positieve berichtgeving.

De afgelopen maanden hebben we namelijk meer ziekenhuizen van binnen gezien dan de afgelopen 15 jaar. Oorzaak: voornamelijk het zwakke mannelijke geslacht. Een samenvatting:

-Een weekje 39,5 graden koorts. Zeg maar een erg vervelend zomergriepje die ervoor zorgt dat je je voelt als een 'fatboy' zitzak die in de uitverkoop maar niet aan de man gebracht wil worden in de Heerlense vestiging van Ikea en die bij de geur van Zweedse balletjes helemaal over zijn nek gaat! Dit was gelukkig in Laos en dus al een paar maanden geleden. Gelukkig zijn we destijds uitstekend geholpen door een dokter op badslippers in een 'Aussie' trainingspak in een retro ziekenhuis.

-Een keer of 'tig' ontzettend aan de race... Maar ook dat was meer een Aziatisch probleem. Een pepertje teveel in je 'devilled (what's in a name) chicken' en niet alleen de toiletpot explodeert maar ook de aandelen van de Chinese toiletrollen fabrikant. Hun 'plant' kan meteen over schakelen naar 5 ploegendienst om aan de drastisch toegenomen 'Nederlandse' vraag te voldoen. Een pilletje loperamide teveel betekent overigens dat je dunne darm per direct in staking gaat en dat de sluitspier zijn naam toch iets te letterlijk neemt.

-Vijf maanden een ontstoken oog. Het lijkt of de hele medische wetenschap ten oosten van Nederland nu al een 'blik' heeft geworpen op mijn pupil en dat al deze doktoren in het trekken van juiste conclusies zich als 'pupillen' gedragen. Complete onwetendheid. Een dokter in het ziekenhuis van Hanoi, een Jomanda uit het French hospital in hetzelfde Hanoi, een 'famous (ahum) eye doctor' uit Laos en een Chinese apotheker. Daarnaast een stuk of 4 opticiens in Australië. Geen enkel goed advies. De 8 soorten voorgeschreven oogdruppels ten spijt. De ene dag was het op 't oog ;) goed en de andere dag was 'het wit' weer sterk doormarmerd met kapotte bloedvaten wat resulteerde in een vuurrood uiterlijk en branderigheid. Mijn hoop was gevestigd op Hamish, een oogarts uit het Sydney Eye hospital. Hij constateerde een huis, tuin en keuken oogontsteking. Maar wel een hardnekkige! Op zijn recept onstekingsremmende rommel geslikt en druppelen maar weer. Beter gezegd: dat doet mijn lieve verpleegster voor me. Het gaat op en af. Waar je in Nieuw Zeeland en Australië deze druppels strikt op recept krijgt (voor maar liefst 20 euro) loop je in Sri Lanka iedere willekeurige apotheek binnen en krijg je 'ze' zo mee à raison van 2 euro.

-Een ingegroeide (dikke) teennagel. Hij was enigszins rood, iets opgezet en er kwam gele troep (jeweetwel) uit. Gelukkig heb ik intussen mijn ZAIO (zelfvoorzienende arts in opleiding) afgerond en heb daarnaast op mijn verpleegsters advies een stukje opgerold gaas onder mijn teennagel gefrot zodat deze weer vrijuit de juiste richting op kan groeien en mijn vel met rust kan laten. Pijnlijke bedoeling maar toch Cum Laude geslaagd. De dikke teen(nagel) doet het weer!

-Sri Lankese wondjes willen niet.... Ieder opgelopen wondje begint bij zowel Hanneke als mij meteen te zweren, drastisch te 'groeien', te verdikken en flink te etteren. Dat zit niet goed. De dermatoloog van het internationale ziekenhuis in Kampala heeft ons bloed laten prikken en zeer waarschijnlijk hebben we in Sri Lanka een bacteriële infectie opgelopen of een parasiet op visite gekregen. Nou ben ik twee weken geleden tijdens mijn nachtrust op mijn lichaam een klein wit, heftig bewegend beestje tegengekomen. Waar deze vandaan of misschien wel uit is gekomen is voor mij een raadsel maar als lunch hebben we beiden vandaag voor de zekerheid een ontwormingstablet genuttigd. De verdere voorzetting bestond uit een antibiotica kuurtje in de vorm van heerlijk blauwwitte capsules. Onze wondjes worden verzorgd met antibiotica zalf. Hanneke duwt er af en toe nog een keeltablet in. Het nagerecht betaat uit een malariatablet. Als twee gabbers staan we de komende dagen helemaal strak onder de pillen. Om helemaal als een junk door door het leven te gaan zitten we nu ook aan de ontsmettende Dettol. Onze lichamen hebben nu éénmaal een beetje extra verzorging nodig.

De firma ziek, zwak en misselijk BV heeft het er maar druk mee. Uiteindelijk komt het vast wel weer goed met alle flora en fauna op en (wellicht) in ons lichaam. Zeker ook met de fauna in Bwindi National Park, vlakbij de grens van de  'democratische' republiek Congo. We wilden graag berggorilla's zien, we kregen ze te zien. Een dik uur lang van heel dichtbij! Haast naast onze tent hebben we hun schranspartij mee mogen maken. Indrukwekkende kolossale beesten! Nu de komende uitdaging: hoever/hoe lang gaan we reizen over land in Afrika (Én zonder parasiet)?

Nog even een laatste update. Afgelopen zaterdag hebben we in Kampala naar de interessante voetbal interland Uganda versus Madagascar bezocht. Deze wedstrijd stond in het teken van de kwalificatie voor de Afrika Nations Cup. Echt Afrika 'till the bone'. Op weg naar het stadion zaten we in een matatu. Dit zijn afgeragde Japanse (Toyota) bestelbusjes die in het land van de rijzende zon zelfs niet meer de schroothoop halen en dus geëxporteerd worden naar Afrika om daar een nieuw leven (geen boeddhisme hier maar toch gereïncarneerd) gaan leiden/lijden. De kamikaze bestuurder van dit soort busjes probeert zijn slachtoffers tegen scherp tarief zo snel mogelijk vanuit de chaotische taxi standplaats midden in stad naar de uiteindelijke bestemming te brengen. Daarbij is alles geoorloofd: tegen het verkeer in rijden, afsnijden, een file passeren etc. Hanneke kon tijdens de rit (door de gaten in het koetswerk) de kuilen in het asfalt uitgebreid bestuderen. Halverwege de rit naar het stadion kregen we een klapband en moesten we overstappen op 'het levensmoe' transportmiddel boda boda. Dit zijn wederom afgeragde (veelal) Chinese motoren waarvan de bestuurder de terminale fase reeds jaren is gepasseerd en die zijn twee medepassagiers op compleet onverantwoorde wijze van A naar B brengt. Hijzelf is verplicht een helm te dragen en zijn passagiers niet. Stel je voor, bij een ongeluk zou mijn hoofd zo maar het Ugandese wegdek kunnen beschadigen.

Gekkenwerk maar uiteindelijk wel op tijd in het stadion, dat was gevuld met 30.000 toeterende 'vuvuzela's', maar wat een sfeer! 'We' hebben met 1-0 gewonnen en het niveau was nog bedroevender dan bij Fortuna. Er is hoop! Op naar de volgende ronde! Het stadion stroomde snel leeg en we begaven ons met enkele duizenden mensen naar de stadionuitgang. Afgesloten! Met een kettingslot. Al snel werd duidelijk dat een belangrijke Ugandese Fufa (niet te verwarren met Fifa maar waarschijnlijk net zo corrupt als Sepp en zijn kornuiten) official op zijn 'This is Afrika'-tempo kwam aankakken met een flinke sleutelbos, maar welke sleutel was het nu.... De menigte werd enigszins ongeduldig. Na een poosje lukte het hem wel waardoor we gelukkig bijtijds enkele dagen op de heerlijk rustige Ssese eilanden konden vertoeven.

Enkele wetenswaardigheden:

- De naam wordt ontleend aan de Tsee Tsee vlieg die de vervelende slaapziekte kan overbrengen. We zijn ze gelukkig niet tegengekomen. I.t.t. miljoenpoten, vleermuizen (slaapkamer), spinnen en gigantische zwermen kleine vliegjes die het geluid van een formule 1 auto produceerden.

- De Ssese eilanden liggen in het immense Victoria meer (zo groot als Ierland)

- Met meer dan 2000 ml neerslag per jaar is het de natste plek van Uganda. En dat kunnen we inmiddels bevestigen. Elke nacht kreeg ons hutje een fikse bui en/of storm te verduren.

- De eilandengroep bestaan uit 84 kleine en grotere eilanden.

- Wij hebben op Banda eiland vertoefd in een uitermate gezellig en kneuterig 'retro resortje' met de meest fantastische (buiten)douche ooit.

- In het water van het Victoria meer met wormpjes besmette slakken actief zijn die deze (Bilharza) parasiet aan mensen kunnen overdragen. Deze wil je niet in je lichaam krijgen aangezien je de kans loopt op een ernstige lever-, blaas- en nieraandoening.

Aangezien we eindelijk parasietvrij zijn hebben we ons onthouden van een frisse duik in het meer. Dus hebben we ons oa geamuseerd met vissen, beachvolley, Canasta en een bushwandeling naar de andere kant van het eiland naar een klein dorpje.